آمد خیالش دوشم در آغوش                                                                          بگرفت تنگم رفتم من از هوش                                                                      هشیار گشتم دیدم جما لی                                                                            کز دیدنش عقل می گشت مدهوش                                                                 گفتم میم ده تا مست گردم                                                                            گفتا که پیش آ می از لبم نوش                                                                       چون پیش رفتم تا گیرمش لب                                                                       لب نا گرفته رفت از سرم هوش                                                                    زان پس دگر من خود را ندیدم                                                                      تا آنکه گشتم از خود فراموش                                                                       گویی که من خود هرگز نبودم                                                                      او بوده تنها من بوده روپوش                                                                        بودم نقا بی یا خود سرابی                                                                           او بوده هم دوش خود را در آغوش                                                                نی مست بودم نی هست بودم                                                                        بودم خیالی در خواب خرگوش                                                                     این قصه را فیض جائی نگویی                                                                     میدار در دل می باش خاموش                                                                                                                     فیض کاشانی ج 2 ص




توسط : مهدی در انتظار مهدی تاریخ : شنبه 86/11/20